As Ruas (7ª Parte): San Francisco e Xardins de Casto San Pedro

O CONVENTO DE SAN FRANCISCO E OS XARDINS CASTO SAN PEDRO

O convento de menores observantes de San Francisco cun "largo de 106 varas castellanas" o cal se encontra na parte mais alta do pobo e en liña ca antiga muralla e a sua solidez, foron a causa de que este servise como fortaleza en distintas ocasións, o que acrecentou máis a seu deterioro. En 1809, os franceses refuxiáronse nel, atacados un 28 de febreiro do mesmo ano polo pobo. O 24 de marzo de 1823, refuxiáronse os liberais para defenderse dunha facción de Cotobade e o 3 de outubro de 1840 se parapetaron os pontevedreses, cando forzas de Vigo atacaron a Vila, co fin de levarse a capitalidad da provincia.

 

 

O convento foi ampliado e reformado polo Arzobispo Frei Sebastian Malvar Pinto a finais do século XVIII foi convertido en palacio provincial, que reinstalou na súa fachada a porta de Santo Domingo, proveniente da desfeita das murallas.
O templo aínda que moitas das súas capelas foron derribadas por atoparse en estado ruinoso, como a da orde terceira que foi demolida en 1854, sobreviviu ata que foi recuperado polos frades en 1909.

 

As capelas da igrexa son dez, a máis antiga do século XIII e a mais moderna do século XVIII. As suas vidrieras dos cinco venais góticos foron fundidas nos mesmos hornos que as da Catedral de León.
O Rosetón da fachada procede de Santo Domingo, Castro Sampedro explica que as pezas que formaban o Rosetón estaban dispersas polo convento, había un primitivo sobre leste, unha vez recolleitas todas as pezas, comezouse a súa reconstrución,que dirixiu o arquitecto Argenti, sendo mestre de obras Fraga cun grupo de canteiros de Xeve.
A reconstrución do Rosetón difiere da orixinal, engádenselle catro pétalos máis e 2 de diámetro, resultando o actual de 12 petalos e 5 metros de diámetro.

 

 

Para o eirado aberto perante o edificio ideouse unha ordenación consistente nunhas linas de árbores a xeito de parterre rodeado dun muro de pedra como cerca. Logo chega a decisión de eliminar a vexetación e instalar en 1928, no centro do espacio, os restos da antiga fonte de chafariz retirada da Praza da Ferrería a mediados do século XIX. As súas molduras, ata aquel intre conservadas no museo arqueolóxico das ruínas de San Domingos foron recompostas con indicacións de Alfonso Castelao. A vez retirouse a grande fiestra existente na fachada da igrexa convental por un rosetón de nova feitura.